Contact

Ik deed het ook nooit hoor. 

Mensen groeten. Op straat? Brr. Ik ben opgegroeid in een grote stad, waar het de kunst is om precies op het juiste moment weg te kijken als iemand je tegemoet komt, opdat je maar geen oogcontact hoeft te maken. Je bemoeide je niet met de ander. Waarom zou je ook – je had aan je eigen sores meer dan genoeg. 

Niet heel lang geleden verhuisde ik naar een dorp. Weg van de drukte, van de hectiek, van het geweld. Maar ook: weg van de anonimiteit. Als ik een praatje maakte bij de slager en men vroeg waar ik woonde, dan wisten ze meteen over welk huis ik het had. En wie de vorige eigenaar was. En wie de buren waren – die ik zelf op dat moment nog niet eens had ontmoet. 

Wat me ook opviel? Iedereen op straat begroet elkaar. Wie je ook tegenkomt, je zegt vriendelijk gedag. Ik moest er enórm aan wennen. Vergat het de eerste weken nog wel eens terug te zeggen, zo verbouwereerd was ik. 

Maar het wende. Natuurlijk went het. Het is heerlijk. Wie je ook tegenkomt, je groet die persoon. Ziet dezelfde gezichten, biedt een glimlach: “hey, jij ook weer hier vandaag?” 

Zeker in tijden waarin een connectie met anderen ineens heel wat minder vanzelfsprekend bleek, blijkt des te meer hoe belangrijk het is om contact te maken. En we vonden er creatieve manieren voor. We bleven thuis, maar applaudisseerden voor de zorg. We speelden muziek vanuit ons open raam. We gingen wandelen in plaats van borrelen in ’t café. We stuurden cadeautjes via de post. 

Want contact maken, dat hebben we nodig als mens. Zelfs uitgesproken introverten als ik kunnen niet zonder. Zo’n wandeling tijdens de lockdown was fijn, gewoon omdat je wist: ik ga andere mensen zien, en dan wensen we elkaar een goede dag. 

Als ik nu in de stad kom, groet ik ook iedereen. En dan word ik weer geconfronteerd met iets wat ik eigenlijk al was vergeten: in de stad maakt bijna niemand contact. Ze kijken je aan alsof je iets van ze moet. Als ik oogcontact probeer te maken, zie ik hoe de ander precies op het juiste moment wegkijkt. Een strategie tot kunst verheven. Het voelt eenzaam. 

Toch blijf ik groeten. Want gelukkig groet er regelmatig iemand terug. Met een haast verdwaasde glimlach: “Oh, hoi, ja, tuurlijk. Fijne dag!”

Voelt toch goed.